خالق رمان «آه با شین» می گوید: هدفم به رخ کشیدن سبک رئالیسم جادویی نبوده است و انرژی‌ام را معطوف نوشتن رمانی کردم که ساده، خوش‌خوان و قابل درک برای عموم باشد.

اهل دامغان است. خیلی‌ها هنوز او را به عنوان شاعر و نویسنده کودکان و نوجوانان می‌شناسند اما دوسالی است که نام محمدکاظم مزینانی در ادبیات داستانی بزرگسال هم مطرح شده است. خودش می‌گوید،‌ دو رمان در حوزه بزرگسال که در سه سال گذشته از او منتشر شده، بازخوردی بیش از چند دهه قلم‌زدنش برای کودکان داشته است. مزینانی پس از انتشار رمان «شاه بی‌شین» که از آ‌ثار پرفروش داستانی بود، رمان «آه با شین» را نوشت و آن را بخش دوم یک سه‌گانه دانست. او در گفت‌وگو با ایبنا از نوشتن ضلع‌ دوم تریلوژی‌اش سخن گفت.

نکته‌ای که در متن «آه با شین» دیده می‌شود فضای شعرگونه این رمان است و بعضاً حتی از تکنیک‌های شعر هم در نوشتن متن استفاده شده، قبول دارید طبع شاعرانه محمدکاظم مزینانی، در نگارش این اثر به کمک شما آمده است؟

بله، من از نگاه شاعرانه و تکنیک‌های شعر در نوشتن این رمان بهره برده‌ام اما سعی کردiه‌ام این نگاه به ماهیت داستان لطمه نزند. در نگارش این اثر به فضایی برای روان کردن توصیف‌ها نیاز داشتم که این موضوع با نگاهی شعر‌گونه محقق می‌شد و البته این اتفاق،‌ وحدت زمان و مکان داستان را با مخاطره روبه‌رو نکرده است. هر چند عموم نویسندگان از شعر به داستان نرسیده‌اند ولی اگر سرزمین شعر به دست نویسنده فتح شود، نگارش داستان برای او جنبه دیگری پیدا می‌کند. البته نباید این نکته را فراموش کنیم که زبان شعر اجمالی است و زبان داستان تفصیلی. به نظرم شعر مانند پادشاه است و داستان نقش وزیر را دارد. پادشاه همیشه تصمیمات مهم را می‌گیرد و این وزیر است که کارها را پیش می‌برد.